Er komt een man binnen lopen. Hij is niet groot en heeft lichtgrijs haar, zijn leeftijd is niet goed in te schatten. Ondanks dat er veel te zien is in de zaal, kijkt hij naar beneden. Aandachtig volg ik zijn loopje van de deuropening naar zijn zitplaats in deze congreszaal vol mensen. Geruisloos en bijna onzichtbaar gaat hij zitten. Als hij opkijkt vang ik zijn blik, hij kijkt terug en lacht vriendelijk, bijna zelfverzekerd. Ik ben licht verward door deze schijnbare tegenstelling in de verlegen vertoning en de zelfverzekerde blik
Dan neemt de directeur van Aa en Maas het woord. Hij heet de deelnemers, of moet ik zeggen VIPs, welkom bij het ontwikkeltraject. Dan is het mijn beurt: als projectleider en teamcoach bij CrossOver heet ik de deelnemers welkom. De zaal zit vol VakInhoudelijke Professionals en ik mag hen samen met mijn collega’s begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling. De zaal verdeelt zich over verschillende teams, mijn collega’s zoeken hun eigen team op. Ik doe hetzelfde. De man die zojuist mijn aandacht trok, zit in mijn groep.
Iedereen verdient persoonlijke ontwikkeling
Ik maak kennis met mijn groep van zes mooie mensen, elk met recht professional genoemd. Zij interviewen elkaar in tweetallen en stellen elkaar vervolgens voor aan de rest van de groep. Ton heet de man. Hij is technicus. Een man van weinig woorden en veel daden mag ik wel zeggen. Zijn doel is sterker overkomen, groeien in zijn overtuigingskracht en mensen motiveren. Lange tijd heeft hij in de commerciële sector gewerkt: een harde wereld. Het waterschap is dan ook een verademing.
Ik heb zelden iemand meegemaakt die zo dankbaar is dat hij zich mag ontwikkelen. Dit sterkt mij in het gevoel dat we belangrijk werk doen; persoonlijke ontwikkeling is immers iets wat iedereen verdient, toch vreemd dat technici dan vaak overgeslagen worden.
Onbegrip
Op dag 2 stelt Ton mij een vraag; ‘Hoe motiveer ik mijn jonge collega die schijnbaar het idee heeft dat hij niet al te hard hoeft te werken?’ Als trainer en coach weet ik dat iemand die niet hard LIJKT te willen werken, niet per definitie betekent dat hij of zij dit inderdaad niet wil. Het kan ook betekenen dat iemand de lat voor zichzelf te hoog heeft liggen. Dit komt vaak voor bij jonge mensen. Je kan helpen door hen te motiveren, door te ondersteunen in basisbehoeften, zoals iemand zich gewaardeerd laten voelen. Mijn wedervraag is dan ook: ‘Wat waardeer je in jouw collega?’ Ton denkt na, hij kiest zijn woorden zorgvuldig, zoals ik inmiddels van hem verwacht. ‘Zijn vastberadenheid en zelfvertrouwen.’ is het antwoord.
Ik zie een directe link tussen het leerdoel van Ton en dat wat hij waardeert in deze collega. Wat een inspiratiebron kan dit zijn! Ton krijgt van mij de opdracht om bij zijn collega aan te geven wat hij zo waardeert in hem en hem taken te geven die hierbij passen. In gesprek met de rest van onze groep, maakt hij deze opdracht specifiek en komt hij tot een concreet plan voor de komende weken.
Beter samenwerken
Het is dag 3, Ton loopt binnen. Hij is vrolijk. Zoals altijd wacht hij geduldig op zijn beurt totdat ik hem vraag hoe de afgelopen periode is geweest. Hij kijkt me glunderend aan. Ton vertelt dat hij zijn collega een compliment heeft gegeven en hij heeft hem gevraagd mee te denken in een lastig vraagstuk. Het resultaat? De betreffende collega gaf Ton een mooi compliment over zijn kennis en kunde in het technische vak en de onderlinge sfeer is eigenlijk veel gezelliger geworden. Doordat hij zijn collega meer is gaan waarderen, voelde hij zichzelf ook meer gewaardeerd. Andere collega’s zijn ook meer waardering gaan uiten. Nu is natuurlijk niet al het onbegrip als sneeuw voor de zon verdwenen, het is wel een stuk verminderd! Ik ben trots en ook de rest van het team luistert nieuwsgierig en met een bepaalde mate van gretigheid naar het verhaal van Ton.
Op dag 4, 5 en 6 merk ik aan Ton dat hij deze stijgende lijn vast weet te houden. Bij het bedrijfsbezoek stelt hij vragen, is hij nieuwsgierig zonder anderen voor de voeten te lopen. Tijdens de presentaties op dag 5 geeft hij heel duidelijk aan wat er wel en niet van hem verwacht kan worden en op de laatste dag geeft hij aan dat hij dit ontwikkeltraject hem niet alleen beter heeft gemaakt als medewerker, het heeft ook in zijn privéleven veel opgeleverd.
Als teamcoach en vitaliteitskundige was ik er al van overtuigd dat het investeren in je mensen altijd de moeite waard is en Ton heeft dit weer bevestigd.
